KWESTIE Reviews (0)

Ruim twintig jaar na de start van de band Nobuts is de achtste cd een feit. De Kwestie is in meerdere opzichten een apart verhaal geworden.

Allereerst muzikaal, omdat het 12 nummers tellende album de neerslag is van drie jaar schrijven, uitproberen en schaven met twee verschillende gitaristen. Vorig jaar emigreerde Edo van der Maas na twintig jaar Nobuts naar Zweden en maakte plaats voor Wim de Wild (ex The Spirit That Guides Us). Beide gitaristen schreven en speelden mee op De Kwestie. In sommige nummers zijn beide gitaristen tegelijk te horen, overigens zonder elkaar ooit ontmoet te hebben. Dat betekent ook dat De Kwestie een bredere sfeer heeft gekregen dan de voorgaande Nobuts Cd's. Naast de traditionele pompende Nobuts nummers met het U2-achtige gitaarwerk, horen we nu ook sferisch werk en prachtige kleine liedjes, soms zelfs met een country randje.

Ook de opnames zijn speciaal verlopen.
Sommige nummers zijn vrijwel live met de hele band ingespeeld, andere zijn als losse tracks bij en door de muzikanten zelf thuis opgenomen, via internet aan elkaar doorgestuurd en door bassist en producer Haite van der Schaaf aan elkaar gemixt.

Maar De Kwestie is niet alleen een muziek-cd. Het is een mix van muziek, poëzie en proza geworden. De songteksten zijn doordrenkt van poëtisch woordgebruik dat typerend is voor Nobuts en samen vormen ze een logisch verhaal waarin de Dylan song 'Senior' ('Sinjeur' in een vertaling van Menno van der Beek) centraal staat. Dit verhaal, ook weer met de titel De Kwestie, is afgedrukt in het tekstboekje bij de cd en is in zijn geheel door Nobuts-zanger Nico Knibbe voorgelezen en als MP3 op de cd bijgeleverd.

De hoofdpersoon van De Kwestie krijgt een opdracht die onuitvoerbaar is; hij moet van ene Sinjeur een vraag beantwoorden, maar krijgt de bijbehorende vraag niet te horen. Hij gaat toch op zoek en raakt vervolgens verstrikt in wiskundige cirkels, lijnen die steeds dichter bij elkaar komen maar elkaar nooit raken , beangstigende Brintabussen, navels en natuurlijk ook in Bob Dylan. Tussen de ogen van de hoofdpersoon ontstaan twee zorgenstrepen die een lieve serveerster spontaan wegmasseert, maar in de loop van het verhaal weer terugkomen. Aan het eind van het vervreemdend verhaal dat de lezer continu de van de ene wereld in de andere slingert, valt het kwartje als de hoofdpersoon Sinjeur herkent in de manier waarop hij de koffie inschenkt.